Scène beschrijving: De Last van Verlies en Verwachting
Volwassen Onne zat aan zijn bureau en staarde naar de knipperende cursor op zijn laptop scherm. Zijn nieuwste opdracht, een onderzoeksartikel over bedrijfs corruptie, moest over twee dagen af zijn, en hij had nog geen woord geschreven. Normaal gesproken joegen deadlines hem geen angst aan. Jarenlang had hij onder druk gefloreerd, verhalen nagejaagd en zich moeiteloos door de snelle wereld van de journalistiek bewogen. Maar nu voelde alles…
Leeg.
Sinds zijn ouders een maand geleden waren overleden, hing er een mist over zijn gedachten. Zijn carrière, ooit zijn grootste passie, voelde hol aan.
“Je zou meer met je leven moeten doen,” fluisterde de Stem van Onzekerheid. “Je bent 45. Je zou nu je eigen publicatie moeten runnen. De wereld rondreizen, je naam vestigen. In plaats daarvan ben je gewoon een journalist die vastzit in de sleur, tijd verspilt terwijl anderen echte nalatenschappen opbouwen.”
De woorden sneden diep, want ergens klonken ze als zijn eigen gedachten. Hij had altijd geloofd dat hij voor iets groters bestemd was. Zijn ouders waren zo trots geweest op zijn werk, wat zouden ze nu van hem denken, nu hij vastzat?
Zijn telefoon trilde. Een bericht van Zeker:
“Lunch. Mijn traktatie. Geen excuses.”
Hij zuchtte en wreef over zijn slapen. Hij had geen zin om te praten, maar hij kende zijn zus goed genoeg om te weten dat ze hem niet met rust zou laten.
Het Perspectief van een Zus
Een uur later zat Onne tegenover Zeker in een klein café en schoof gedachteloos zijn eten rond op zijn bord. Ze bestudeerde hem terwijl ze langzaam een slok thee nam, voordat ze eindelijk sprak.
“Je kijkt alsof je de last van de wereld op je schouders draagt,” zei ze.
Hij snoof. “Zo voelt het ook.”
Ze knikte. “Laat me raden, carrièretwijfels?”
Hij lachte bitter. “Zo duidelijk?”
“Je hebt een ‘mijn leven gaat niet snel genoeg vooruit’-gezicht,” zei ze met een grijns. “Wat zegt die innerlijke stem deze keer?”
Onne zuchtte. “Dat ik meer had moeten doen. Dat de tijd wegtikt en ik geen echte impact heb gemaakt. Dat ik te lang veilig heb gespeeld in plaats van risico’s te nemen.”
Zeker tikte met haar vingers op de tafel. “Ah, de klassieke ‘nooit genoeg’-valkuil. Maar je weet wat we doen met die stem, toch?”
Hij rolde met zijn ogen. “Gebruiken voor amusement en inspiratie?”
“Precies,” zei ze met een brede grijns. “Dus laten we beginnen met amusement. Als je innerlijke stem een personage was, wie zou het dan zijn?”
Hij dacht even na voordat hij grijnsde. “Een opdringerige, overdreven krantenredacteur uit een oude film. Zo’n type dat roept: ‘Je moet de primeur pakken, jongen! Dit is je kans op de grote doorbraak!’”
Zeker lachte. “Perfect. Nu, laat eens horen hoe hij klinkt.”
Onne leunde naar voren en zette een overdreven, schorre stem op. “Luister goed, jongen! Je bent een uitgerangeerde journalist! Als je niet NU het grootste verhaal van de eeuw breekt, kun je net zo goed weerman worden!“
Zeker verslikte zich bijna in haar thee. “Hoor je hoe belachelijk dat klinkt?”
Onne lachte, en plots voelde de zwaarte op zijn borst iets lichter aan. “Ja, eigenlijk wel.”
Transformatie 2: Gebruik de Stem van Onzekerheid als Inspiratie
Zeker leunde naar voren. “Oké, nu gaan we die stem gebruiken voor iets nuttigs. Wat zegt hij eigenlijk écht?”
Onne aarzelde. “Ik denk… dat ik meer wil. Ik wil niet alleen verhalen schrijven. Ik wil iets creëren. Misschien mijn eigen publicatie starten. Meer reizen, verhalen schrijven die er wereldwijd toe doen.”
Zeker knikte. “En waarom doe je dat nog niet?”
Hij zuchtte. “Omdat het risico’s met zich meebrengt. Omdat ik niet weet of ik zal slagen. Omdat… het makkelijker is om te blijven waar ik ben.”
Zeker glimlachte alsof ze dat antwoord al had verwacht. “Ah, dus het probleem is niet je carrière. Het is angst. En angst vermomt zich altijd als ‘logische redenen’ om in je comfortzone te blijven.”
Onne trommelde met zijn vingers op de tafel en dacht na over haar woorden.
“Je hoeft je leven niet van de ene op de andere dag om te gooien,” vervolgde ze. “Begin klein. Pitch een groter verhaal. Neem contact op met publicaties die bij je visie passen. Zet één stap vooruit. Als je toch naar je innerlijke stem luistert, laat hem dan voor je werken in plaats van tegen je.”
Onne dacht erover na. Misschien had ze gelijk. Misschien was zijn onzekerheid geen obstakel, maar juist een richtingaanwijzer naar wat hij écht wilde.
De Eerste Stap Zetten
Die avond haalde Onne een oud reis notitieboek tevoorschijn. Hij bladerde door de pagina’s vol aantekeningen van eerdere reizen, plaatsen waar hij was geweest, verhalen die hij ooit had willen vertellen maar nooit had nagestreefd.
Hij opende zijn laptop en begon een e-mail te typen naar een reisblad dat hij bewonderde, met een pitch voor een reportage. Zijn handen aarzelden even boven de verzendknop, maar toen drukte hij op verzenden.
De Stem van Onzekerheid fluisterde: “Wat als ze je afwijzen?”
Maar een andere stem, stiller maar sterker, antwoordde: “En wat als ze dat niet doen?”
Voor het eerst in weken voelde hij iets anders dan verlies. Hij voelde beweging.
Misschien was het overlijden van zijn ouders geen reden om vast te zitten. Misschien was het juist een reden om vooruit te gaan, om hen te eren door volledig te leven.
Eén stap tegelijk.
Belangrijkste Inzichten
- Je innerlijke Stem van Onzekerheid is niet altijd je vijand. Geef hem een overdreven personage om de macht ervan te verminderen.
- Gebruik onzekerheid als een richtingaanwijzer. Als je ontevredenheid voelt, negeer het niet, onderzoek wat het je probeert te vertellen.
- Actie is het beste medicijn tegen twijfel. Je hoeft geen enorme sprong te maken, maar je moet wél een stap zetten.
Onnes reis ging niet over het tot zwijgen brengen van zijn innerlijke stem. Het ging over het veranderen van het gesprek, van onzekerheid een criticus maken tot een gids.
En dat maakte alle verschil.
