Onne en Zeker hadden nog nooit zo’n pijn gevoeld. Hun harige metgezel, Paws, was al zo lang als ze zich konden herinneren een loyaal en liefdevol deel van hun familie. De gedachte om nooit zijn speelse geblaf te horen of zijn warme, troostende aanwezigheid te voelen, deed hun hart pijn.
Terwijl ze in hun achtertuin zaten en naar het lege hondenhok staarden, kon Onne niet anders dan zich overweldigd voelen door een gevoel van onveiligheid. “Wat als we nooit een andere hond zoals Paws vinden?” fluisterde hij tegen Zeker.
Zeker daarentegen luisterde naar de stem van zekerheid in haar. Ze herinnerde Onne eraan dat Paws altijd een speciaal onderdeel van hun leven zou zijn en dat de herinneringen die ze deelden nooit zouden vervagen. “We zullen altijd die gelukkige tijden hebben om vast te houden,” zei ze.
Dagen veranderden in weken en de broers en zussen merkten dat ze zich langzaam aanpasten aan het leven zonder Paws. Er ontbrak echter nog iets. Pas toen ze een fotoalbum vol foto’s van Paws tegenkwamen, beseften ze wat het was – sluiting.
Onne en Zeker besloten een speciaal eerbetoon aan Paws te maken. Ze verzamelden materialen en begonnen met het bouwen van een herdenkingstuin in hun achtertuin. Ze voegden een bankje, bloemen en een speciale stift toe met paws’ naam erop.
Terwijl ze aan de tuin werkten, spraken ze over de gelukkige herinneringen die ze met Paws deelden. Onne vertelde hoe hij vroeger graag met Paws apporteerde, terwijl Zeker herinneringen ophaalde aan hoe hij haar altijd troostte als ze zich down voelde.
De oprichting van de herdenkingstuin stelde de broers en zussen in staat om de tweede transformatie te omarmen – met hun verdriet als inspiratie. Ze voelden een gevoel van troost in de wetenschap dat paws’ nalatenschap zou voortleven in de tuin die ze hadden gecre?½erd.
Terwijl ze op de bank zaten en hun werk bewonderden, begon Onne een gevoel van dankbaarheid te voelen. Hij sprak zijn waardering uit voor de tijd die ze met Paws hadden gedeeld en hoe hij hen zoveel had geleerd over liefde en gezelschap.
Zeker knikte instemmend en herinnerde Onne aan de derde transformatie – het belang van het focussen op de positieve aspecten van het leven. Ze voelden allebei een hernieuwd gevoel van vreugde en hoop in hun hart.
Vanaf die dag werd de herdenkingstuin een speciale plek voor Onne en Zeker om te bezoeken wanneer ze Paws misten. Ze raakten bevriend met de stem van onzekerheid door de herinneringen die ze met Paws deelden te omarmen en manieren te vinden om zijn nalatenschap te eren.
De aanleg van de herdenkingstuin leerde Onne en Zeker dat het leven vol goede en slechte dingen zit. Ze ervoeren verlies en verdriet, maar door hun reis van genezing en hoop leerden ze hoe ze die negatieve emoties konden transformeren in iets positiefs en inspirerends.
Uiteindelijk werd paws’ nalatenschap een symbool van moed en groei voor Onne en Zeker. Ze leerden dat het ok?® was om verdriet en pijn te voelen, maar het was ook belangrijk om manieren te vinden om de herinneringen van degenen van wie ze hielden te eren en te vieren.