Onne gooide zijn rugzak met een plof op de grond en liet zich op de stoel zakken, zijn gezicht rood van frustratie.
Zeker keek op van haar boek. “Zware dag?”
“De ergste,” mompelde Onne. “Ik miste de bus, vergat mijn huiswerk, kreeg een uitbrander, en toen—” Hij kreunde. “Struikelde ik tijdens de pauze. Precies voor iedereen.”
Zeker ging naast hem zitten. “Oef, dat klinkt echt rot.”
“Ik voel me zo stom,” gaf Onne toe, terwijl hij zijn gezicht in zijn handen legde. “En mijn Stem van Onzekerheid blijft me eraan herinneren.”
Zeker tikte nadenkend met haar vinger tegen haar kin. “Weet je? Die stem kan eigenlijk best nuttig zijn.”
Onne snoof. “Ja, vast.”
“Ik meen het! Dat is Transformatie 2—Gebruik de Stem van Onzekerheid als Amusement en Inspiratie,” legde Zeker uit. “Laten we beginnen met amusement. Was er echt niets grappigs aan vandaag?”
Onne fronste. “Nope. Het was gewoon een ramp.”
Zeker trok haar wenkbrauw op. “Helemaal niks?”
Onne zuchtte, maar toen dacht hij terug aan zijn struikelpartij. Zijn veter was losgeraakt, en toen hij viel, had hij zich uit pure paniek met wijd gespreide armen laten vallen—alsof hij een dramatische superheld was die nét niet kon vliegen. Als iemand anders dat had gedaan, zou hij waarschijnlijk hebben gelachen.
“…Oké, misschien zag het er wel een beetje belachelijk uit,” gaf hij toe. “Ik leek net een stervende zeemeeuw.”
Zeker schoot in de lach. “Zie je? Als je erom kunt lachen, voelt het minder erg.”
Onne schudde zijn hoofd, maar grijnsde. “Oké, punt voor jou. Maar hoe gebruik ik dit als inspiratie?”
“Wat kun je leren van vandaag?” vroeg Zeker.
Onne dacht na. “Ik moet mijn veters checken voordat ik ga rennen. En misschien moet ik eerder opstaan, zodat ik niet hoef te haasten.”
Zeker knikte. “En misschien even met je leraar praten over dat huiswerk?”
Onne knipperde. “Oh… ja. Ik kan het uitleggen, in plaats van me er alleen maar slecht over te voelen.”
Zeker glimlachte. “Dat is precies Transformatie 2—je gebruikt onzekerheid om te groeien.”
Onne haalde diep adem. “Oké. Morgen strik ik mijn veters dubbel, sta ik op tijd op, en misschien… praat ik met mijn leraar.”
Zeker gaf hem een bemoedigend klopje op de rug. “Dat is slim.”
Onne grijnsde en voelde zich ineens een stuk beter. Misschien was zijn Stem van Onzekerheid geen vloek—maar een andere manier om te leren.
Dit verhaal benadrukt Transformatie 2: Gebruik de Stem van Onzekerheid als Amusement en Inspiratie en laten Onne inzien dat hij zijn onzekerheid kan ombuigen naar iets positiefs! 😊
