Onne zat aan zijn bureau en staarde naar de lege pagina voor hem. Hij zou een verhaal schrijven voor de klas, maar hij kon niets bedenken om over te schrijven. Hij zuchtte en keek rond in de klas, kijkend hoe zijn klasgenoten vrolijk wegkrabbelden.
Terwijl hij toekeek, voelde hij een knoop in zijn maag ontstaan. Hij wenste dat hij kon zijn zoals zij – extravert en zelfverzekerd, in staat om moeiteloos woorden op papier te zetten. Maar telkens als hij probeerde te schrijven, ging zijn geest leeg.
Onne voelde zich verslagen en legde zijn hoofd neer op zijn bureau. Plotseling voelde hij een tik op zijn schouder. Hij keek op en zag zijn oudere zus, Zeker, naast hem staan.
“H?®, wat is er aan de hand?” vroeg ze.
Onne zuchtte. “Ik kan gewoon niets bedenken om over te schrijven. Alle anderen lijken zulke geweldige idee?½n te hebben.”
Zeker glimlachte. “Dat komt omdat ze jou niet zijn. Je hebt je eigen unieke perspectief en ervaringen, en dat is wat je schrijven speciaal maakt. Denk aan de tweede transformatie – gebruik je onzekerheden als inspiratie.”
Onne fronste zijn wenkbrauwen. “Hoe bedoel je?”
“Nou, denk er eens over na,” zei Zeker. “Je voelt je onzeker over je schrijven, toch? Maar dat betekent dat je er gepassioneerd over bent. Je geeft om goed werk te leveren, en dat is geweldig. Gebruik die passie om je creativiteit aan te wakkeren.”
Onne dacht na over wat Zeker had gezegd. Ze had gelijk – hij gaf wel om schrijven, ook al voelde hij zich er niet altijd zeker van. Hij ging iets rechterop zitten en haalde diep adem.
“Bedankt, Zeker”, zei hij. “Ik ga het eens proberen.”
Met de aanmoediging van Zeker begon Onne te schrijven. Hij schreef over de keer dat hij en Zeker gingen wandelen en verdwaalden in het bos. Hij schreef over de keer dat hij een taart probeerde te maken voor de verjaardag van hun moeder en het bleek vreselijk. En terwijl hij schreef, begon hij steeds meer vertrouwen te krijgen in zijn capaciteiten.
Voor hij het wist was de bel gaan rinkelen en was het tijd om naar huis te gaan. Onne verzamelde zijn spullen en ging op weg om Zeker te ontmoeten.
“Hoe was je dag?” vroeg ze.
“Het was goed”, zei Onne met een glimlach. “Ik heb een verhaal geschreven, en het was niet half slecht.”
Zeker grijnsde. “Dat is geweldig om te horen! Kijk, je had gewoon een beetje aanmoediging nodig.”
Toen ze naar huis liepen, dacht Onne na over wat hij had geleerd. Hij besefte dat hij niet hoefde te zijn zoals iemand anders – hij was uniek, en dat was iets om trots op te zijn. En met behulp van de vijf transformaties wist hij dat hij zijn onzekerheden kon overwinnen en zijn zelfvertrouwen kon omarmen.
Het einde.
