Onne zat op de trappen van zijn veranda en staarde naar de rijdende vrachtwagen aan de overkant van de straat. Zijn beste vriend, Alex, was aan het verhuizen en Onne wist niet hoe hij met het verlies moest omgaan. Hij voelde de vertrouwde stem van onzekerheid binnensluipen en vertelde hem dat hij voor altijd alleen zou zijn.
Zeker liep naar boven en ging naast Onne zitten. “H?® daar, kleine bro. Waar denk je aan?”
Onne haalde zijn schouders op. “Alex gaat weg en ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik heb het gevoel dat ik nooit meer een andere vriend zal hebben.”
Zeker sloeg haar arm om Onne heen. “Verandering kan moeilijk zijn, maar het hoeft niet eng te zijn. Je kent de eerste transformatie, toch? Negeer die stem van onzekerheid.”
Onne knikte. “Ja, maar het is moeilijk.”
“Ik weet dat het zo is,” zei Zeker. “Maar die stem probeert je gewoon te beschermen. De tweede transformatie is om die stem als inspiratie te gebruiken. Wat kun je van deze ervaring leren?”
Onne dacht even na. “Ik denk dat ik zou kunnen leren dat verandering een deel van het leven is en dat het ok?® is om je er verdrietig over te voelen.”
“Precies!” Zeker zei, stralend. “En dat brengt ons bij de derde transformatie. Laat je leiden door de stem van zekerheid. Geloof dat het goed komt.”
Onne keek op naar Zeker. “Geloof je dat echt?”
“Ik wel”, zei Zeker. “En ik geloof dat je nieuwe vrienden zult maken en nieuwe ervaringen zult hebben die net zo goed, zo niet beter, zullen zijn dan die je met Alex had.”
Onne dacht hier even over na en er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. “Bedankt, Zeker. Je weet altijd hoe je me beter kunt laten voelen.”
“Daar zijn zussen voor”, zei Zeker met een grijns.
Terwijl de verhuiswagen wegreed, besloten Onne en Zeker een wandeling door de buurt te maken. Ze spraken over alle leuke dingen die ze samen konden doen, zoals bordspellen spelen of naar het park gaan. Onne begon zich iets beter te voelen en hij besefte dat Zeker gelijk had. Verandering was toch niet zo eng.
Ze liepen langs een vijver en zagen een familie eenden samen zwemmen. Onne wees naar hen. “Kijk, Zeker. Ze blijven allemaal bij elkaar, wat er ook gebeurt. Misschien kunnen we hetzelfde doen.”
Zeker glimlachte. “Dat is de vierde transformatie, Onne. Onderneem actie op basis van wat je hebt geleerd. We kunnen zijn zoals die eenden en door dik en dun aan elkaar plakken.”
Onne knikte en voelde een hervonden gevoel van vastberadenheid. “Ja, dat kunnen we. En dat brengt ons bij de vijfde transformatie, toch? Sluit vriendschap met de twee innerlijke stemmen.”
Zeker gaf Onne een knuffel. “Precies. Het is belangrijk om te onthouden dat zowel de stem van onzekerheid als de stem van zekerheid deel uitmaken van wie we zijn. We kunnen van beiden leren en ze gebruiken om sterker en veerkrachtiger te worden.”
Toen ze terugliepen naar hun huis, voelde Onne zich wat lichter. Hij wist dat verandering nog steeds moeilijk zou zijn, maar met Zeker aan zijn zijde kon hij alles aan wat op zijn pad kwam.
Het einde.
