Onne en Zeker waren de beste vrienden. Ze deden alles samen en ze hadden altijd elkaars rug. Ze hielden meer van hun hond, Max, dan van wat dan ook in de wereld. Max maakte deel uit van hun familie en ze konden zich geen leven zonder hem voorstellen.
Op een dag, toen Onne en Zeker thuiskwamen van school, vertelden hun ouders hen dat Max was overleden. Onne en Zeker waren verwoest. Ze konden niet geloven dat hun geliefde huisdier voor altijd verdwenen was. Ze waren boos, verdrietig en verward tegelijk.
Onne had moeite om het verlies te verwerken. Hij kon niet stoppen met denken aan alle keren dat hij met Max had doorgebracht. Hij bleef de stem van onzekerheid in zijn hoofd horen en vertelde hem dat hij nooit over dit verlies heen zou kunnen komen. Zeker daarentegen accepteerde de situatie meer. Ze wist dat Max op een betere plek was en ze concentreerde zich op de positieve herinneringen die ze samen hadden gedeeld.
Terwijl Onne en Zeker in hun achtertuin zaten te kijken naar het lege hondenhok van Max, begonnen ze over hun emoties te praten. Onne voelde zich overweldigd door verdriet, maar Zeker herinnerde hem aan de tweede transformatie ÔÇô het gebruik van de stem van onzekerheid als amusement en inspiratie. Ze stelde voor dat ze hun favoriete herinneringen aan Max zouden delen om zich de goede tijden te herinneren die ze met hem hadden.
Onne haalde diep adem en begon te denken aan alle keren dat Max hem aan het lachen had gemaakt. Hij herinnerde zich de keer dat Max zijn boterham had gestolen en ermee wegliep. Onne lachte om de herinnering en voelde zich iets beter. Zeker deelde haar eigen favoriete herinnering aan Max, toen hij met haar had geknuffeld toen ze ziek was.
Ze realiseerden zich allebei dat de derde transformatie ook belangrijk was in deze situatie ÔÇô zich laten leiden door de stem van zekerheid. Ze herinnerden zichzelf aan alle liefde die Max in hun leven had gebracht en hoe ze het geluk hadden dat ze hem als hun huisdier hadden gehad.
De volgende dag besloten Onne en Zeker een fotoalbum van Max te maken. Ze drukten alle foto’s af die ze van hem hadden gemaakt, en ze tekenden er zelfs een paar van zichzelf. Terwijl ze aan het album werkten, spraken ze over de goede tijden die ze met Max hadden gedeeld. Ze waren in staat om de vierde transformatie ÔÇô actie ondernemen ÔÇô te gebruiken om iets positiefs uit de situatie te halen.
Toen ze het fotoalbum afrondden, realiseerden Onne en Zeker zich allebei dat de vijfde transformatie ook belangrijk was – vriendschap sluiten met de twee innerlijke stemmen. Ze erkenden dat het ok?® was om verdrietig te zijn en Max te missen, maar dat ze ook dankbaar konden zijn voor de tijd die ze met hem hadden doorgebracht.
Uiteindelijk vonden Onne en Zeker troost en kracht in de positieve herinneringen en lessen die ze hadden geleerd door de vijf transformaties. Ze wisten dat ze Max altijd zouden missen, maar ze wisten ook dat hij altijd deel zou uitmaken van hun familie.
Onne: “Ik kan niet stoppen met denken aan Max. Ik mis hem zo erg.”
Zeker: “Ik weet het, Onne. Het is ok?® om verdrietig te zijn. Maar vergeet niet dat we ook zoveel goede herinneringen aan hem hebben.”
Onne: “Maar wat als ik nooit stop met me verdrietig te voelen?”
Zeker: “Daar komt de tweede transformatie om de hoek kijken. We kunnen de stem van onzekerheid gebruiken als amusement en inspiratie. We kunnen denken aan alle keren dat Max ons aan het lachen en glimlachen maakte.”
Onne: “Ok?®, dat klinkt goed. Laten we een fotoalbum maken van al onze herinneringen met Max.”
Zeker: “Dat is een geweldig idee, Onne. We kunnen de vierde transformatie ÔÇô actie ondernemen ÔÇô gebruiken om iets positiefs uit de situatie te halen.
Met pijn in het hart keerden Onne en Zeker terug naar huis zonder hun geliefde huisdier. Terwijl ze op de veranda zaten, sloop Onne’s stem van onzekerheid naar binnen en vertelde hem dat hij meer had kunnen doen om hun huisdier te redden. Zeker herkende de stem van onzekerheid en herinnerde Onne eraan dat ze alles deden wat ze konden en dat hun huisdier wist hoeveel ze van hem hielden.
De volgende dagen worstelde Onne met het verlies van zijn huisdier. Hij vond het moeilijk om te eten, te slapen en zich te concentreren op school. Zeker deed haar best om haar broer te steunen en herinnerde hem aan de vijf transformaties. Ze moedigde hem aan om de stem van onzekerheid te gebruiken als inspiratie en amusement, en om de stem van zekerheid hem door deze moeilijke tijd te laten leiden.
Op een dag zat Onne in de achtertuin te staren naar de lege ruimte waar vroeger het bed van zijn huisdier stond. Hij sloot zijn ogen en probeerde zich alle gelukkige momenten te herinneren die hij met zijn huisdier deelde. Plotseling voelde hij een warme bries op zijn gezicht en toen hij zijn ogen opende, zag hij een vlinder op een nabijgelegen bloem zitten. De vlinder deed hem denken aan zijn huisdier, dat graag vlinders achtervolgde in de tuin.
Onne voelde een gevoel van vrede en troost over zich heen komen. Hij realiseerde zich dat hij de herinnering aan zijn huisdier kon eren door de gelukkige momenten te koesteren die ze samen deelden. Hij herinnerde zich ook de vijfde transformatie en besloot bevriend te raken met zijn beide innerlijke stemmen. Hij erkende dat het natuurlijk was om je verdrietig en onzeker te voelen na het verliezen van een geliefde, maar hij kon ook vreugde en veiligheid vinden in de herinneringen die ze deelden.
Zeker was trots op haar broer omdat hij de vijf transformaties gebruikte om het verlies van hun huisdier te verwerken. Ze herinnerde hem eraan dat ze elkaar altijd zouden hebben en dat hun huisdier altijd in hun hart zou zijn.
Onne glimlachte en bedankte zijn zus voor haar steun. Hij wist dat de pijn van het verliezen van hun huisdier nooit helemaal zou verdwijnen, maar hij wist ook dat hij de tools had om ermee om te gaan.
