Onne was een verlegen en nerveuze jongen. Hij worstelde vaak met spreken in het openbaar en vermeed het ten koste van alles. Op een dag kondigde zijn leraar echter aan dat elke student een toespraak moest houden voor de hele klas.
Onne’s hart sloeg op hol toen hij nadacht over de komende presentatie. Hij kon zich niet voorstellen dat hij voor iedereen stond en sprak zonder over zijn woorden te struikelen. Hij vertrouwde zijn zus Zeker toe over zijn angsten.
“Maak je geen zorgen, Onne,” zei Zeker. “Denk aan de eerste transformatie. Negeer die stem van onzekerheid in je hoofd. Daar ben je toe in staat.”
Onne knikte, maar hij voelde zich nog steeds angstig. Hij besloot het advies van Zeker op te volgen en naar de tweede transformatie te luisteren. Hij gebruikte zijn onzekerheid als inspiratie en begon zijn spraak te oefenen.
Hij bracht uren door in zijn kamer en reciteerde zijn presentatie voor de spiegel. Hij struikelde in het begin over zijn woorden, maar hij bleef doorgaan en gebruikte de stem van onzekerheid als motivatie om te verbeteren.
Terwijl hij oefende, dacht hij na over de derde transformatie. Hij stelde zich voor dat hij zijn toespraak met vertrouwen zou houden, trots op zichzelf en het harde werk dat hij had gedaan.
Op een dag oefende Onne zijn toespraak in het park. Hij was zo gefocust op zijn woorden dat hij het niet eens merkte toen een groep kinderen hem benaderde.
“H?®, Onne”, zei een van hen. “Wat ben je aan het doen?”
Onne stotterde toen hij uitlegde dat hij aan het oefenen was voor een toespraak.
“Oh, cool!” zei een ander kind. “Kunnen we het horen?”
Onne voelde zijn hart sneller kloppen toen hij erover nadacht om voor een groep vreemden te spreken. Maar hij herinnerde zich de vierde transformatie. Hij moest actie ondernemen en zijn angsten onder ogen zien.
“Tuurlijk”, zei hij, terwijl hij zelfverzekerd probeerde te klinken. “Ik geef je een voorproefje.”
Hij haalde diep adem en begon te spreken. In het begin waren zijn woorden wankel en onstabiel, maar naarmate hij verder ging, vond hij zijn ritme. Hij gebruikte de stem van onzekerheid als motivatie en dwong zichzelf om luider en duidelijker te spreken.
Toen hij klaar was, applaudisseerden de kinderen. Onne voelde een stormloop van trots en prestatie. Hij had zijn angsten onder ogen gezien en kwam als winnaar uit de bus.
“Geweldig gedaan, Onne!” Zeker zei, waardoor hij een high-five kreeg. “Je raakte bevriend met de twee innerlijke stemmen en gebruikte ze om je zenuwen te overwinnen.”
Onne glimlachte en voelde een hervonden gevoel van vertrouwen. Hij had geleerd dat hij met oefening en vastberadenheid alles kon overwinnen.
Terwijl de broers en zussen naar huis liepen, kon Onne niet wachten om zijn toespraak in de klas te houden. Hij voelde zich klaar en opgewonden, enthousiast om zijn harde werk met zijn klasgenoten te delen.
De dag van de presentatie brak aan en Onne betrad het podium. Hij keek uit naar zijn klasgenoten en voelde een gevoel van kalmte en vertrouwen over zich heen komen. Hij sprak duidelijk en zelfverzekerd en gaf zijn presentatie met gemak.
Toen hij klaar was, barstte de klas uit in applaus. Onne voelde een gevoel van trots en voldoening dat hij nog nooit eerder had gevoeld. Hij had zijn angsten onder ogen gezien en kwam als winnaar uit de bus.
Vanaf die dag was Onne niet langer bang om in het openbaar te spreken. Hij was bevriend geraakt met de twee innerlijke stemmen en gebruikte ze om zijn onzekerheden te overwinnen.
