Dag 5 – Negeer de Stem van Onzekerheid
Scène beschrijving:
Een stille appartement kamer, zacht verlicht door de gloed van een televisie. De gordijnen waren dicht, de buitenwereld buitengesloten. Een hond, Onnes enige echte metgezel, lag opgekruld naast hem op de bank.
Onne, 30, staarde wezenloos naar het scherm, nauwelijks absorberend wat er op de film gebeurde. Zijn eigen reflectie op het donkere televisiescherm trok zijn aandacht, moe, ongeschoren, ineengezakt. Hij zuchtte en trok zijn hoodie strakker om zich heen.
Hij had geen spiegel nodig om het te weten. Hij voelde het. Hij was niet aantrekkelijk. Niet fit. Hij straalde geen succes of perfectie uit.
En sociale media maakten het alleen maar erger.
Zijn feed was een eindeloze stroom van gepolijste lichamen, gym transformaties, stralende huid, perfect gebeeldhouwde gezichten. Het was uitputtend, en de stem in zijn hoofd liet het niet los.
“Kijk naar hen. En kijk dan naar jezelf. Geen wonder dat je alleen bent. Geen wonder dat je je zo voelt. Je schiet tekort.”
Een klop op de deur deed hem opschrikken.
Met een kreun duwde hij zichzelf overeind, opende de deur en keek recht in de scherpe, zelfverzekerde blik van zijn oudere zus, Zeker. Ze was een kracht op zich, strak in haar houding, onberispelijk gekleed ondanks de casual visite. Haar ogen gleden over hem heen, namen zijn verwaarloosde staat in zich op, maar ze zei er niets over.
“Ik wist dat je niet zelf naar buiten zou komen, dus ik heb koffie meegenomen.” Ze overhandigde hem een beker en stapte naar binnen.
Onne nam de koffie zwijgend aan en liet zich weer op de bank zakken. Zeker bleef staan, haar ogen scannend door de kamer voordat ze uiteindelijk zuchtte.
“Dus, gaan we erover praten, of blijf je luisteren naar die stem in je hoofd die zegt dat je niet genoeg bent?”
Onne verstijfde. “Welke stem?”
Zeker gaf hem een veelbetekenende blik.
Onne ademde scherp uit en haalde een hand door zijn haar. “Ik weet het niet, Zeker. Ik kijk naar mezelf, en alles wat ik zie is… niks. Gewoon een gast die tijd verspilt, vastzit in zijn hoofd, zich constant rot voelt. En dan zie ik iedereen anders, perfect uitziend, met perfecte levens. En ik zak alleen maar dieper weg. Het is alsof… wat heeft het nog voor zin?”
Zeker ging naast hem zitten. “De zin, lieve broer, is dat jij de Stem van Onzekerheid alle controle hebt gegeven.”
Onne snoof. “Het is niet alleen onzekerheid. Het is de realiteit.”
“Nee,” zei Zeker resoluut. “Het is perceptie. Een vervormde perceptie.”
Ze draaide zich naar hem toe, haar stem zachter. “Luister, ik snap het. Echt. We leven in een wereld die ons constant vertelt dat we meer moeten zijn, fitter, gezonder, stralend van succes, overlopend van zelfvertrouwen. En als we er niet uitzien alsof we zo uit een tijdschrift zijn gestapt, voelen we ons mislukt. Maar laat me je iets vertellen.”
Ze pauzeerde, haar blik in de zijne verankerd. “De spiegel liegt.“
Onne fronste. “Wat?”
“De spiegel, het telefoonscherm, de bewerkte posts, ze liegen allemaal. Ze laten je een versie van jezelf zien die jouw onzekerheid vervormt. Ze laten je een versie van anderen zien die zorgvuldig is uitgekozen om perfect te lijken. Maar niets daarvan is echt. Wat echt is, ben jij. Precies zoals je bent.”
Onne liet haar woorden bezinken, maar de twijfel bleef hangen. “Makkelijk praten voor jou. Jij bent succesvol. Jij past in het plaatje. Jij hoeft hier niet mee te worstelen.”
Zeker schudde haar hoofd. “Denk je dat zelfvertrouwen voortkomt uit een bepaald uiterlijk? Nee. Het komt uit één ding, het negeren van de stem die je vertelt dat je niet genoeg bent.”
Ze tikte lichtjes tegen zijn hoofd. “Die stem hierbinnen? Dat is je ergste vijand. Hij fluistert je in dat je waarde ligt in je uiterlijk, je lichaam, je status. Maar hij liegt. Je waarde heeft daar nooit in gezeten.”
Onne staarde naar zijn koffie, zijn grip verstevigde om de beker. “Waar dan wel?”
Zeker glimlachte zachtjes. “In hoe je met jezelf omgaat. In hoe je tegen jezelf praat. In hoe je voor jezelf opkomt, zelfs op de moeilijkste dagen.”
Ze knikte naar zijn hond, die zijn kop had opgetild bij het horen van haar stem. “Hij geeft niks om hoe je eruitziet. Hij wil gewoon dat je voor hem zorgt, hem eten geeft, van hem houdt. Dat is wat telt. En jij verdient om jezelf met dezelfde vriendelijkheid te behandelen.”
Onne slikte, een brok in zijn keel.
Zeker leunde achterover. “Dus, hier is je uitdaging. Elke keer dat die Stem van Onzekerheid zich laat horen, die stem die zegt dat je niet aantrekkelijk genoeg bent, niet fit genoeg, niet genoeg, wil ik dat je hem negeert. Niet bevecht, niet mee in discussie gaat. Gewoon negeren. Als achtergrondruis.”
Onne ademde langzaam uit. “Gewoon… negeren?”
“Ja,” zei Zeker resoluut. “Omdat hij niets waardevols tegen je te zeggen heeft. En omdat hij niet de waarheid spreekt.”
Een lange stilte viel tussen hen. Toen knikte Onne. Het was niet veel. Maar misschien, heel misschien, was het een begin.
Inzichten van Dag 5 – Negeer de Stem van Onzekerheid over Uiterlijk en Gezondheid
- Sociale media is geen realiteit: De “perfecte” lichamen en levensstijlen die je online ziet, zijn zorgvuldig gecreëerd. Vergelijk jezelf niet met een illusie.
- Je reflectie wordt vervormd door je onzekerheid: Hoe je jezelf ziet, is niet altijd de waarheid. Leer je eigen waarneming in twijfel te trekken.
- Negeer de Stem van Onzekerheid: De stem die je influistert dat je niet aantrekkelijk of fit genoeg bent, helpt je niet. Laat hem los.
- Je waarde ligt niet in je uiterlijk: Het ligt in hoe je met jezelf omgaat, hoe je tegen jezelf praat en hoe je voor jezelf zorgt.
- Vriendelijkheid begint bij jezelf: Behandel jezelf met dezelfde compassie die je een geliefde of zelfs een huisdier zou geven.
Die nacht, toen Onne in bed lag, probeerde de stem het opnieuw. Je bent niet genoeg.
Maar dit keer draaide hij zich om, sloot zijn ogen, en negeerde hem.
