Onne’s familie was verhuisd naar een nieuwe stad en hij moest een nieuwe school beginnen. Hij voelde zich nerveus en onzeker over het maken van vrienden. Toen hij het klaslokaal binnenkwam, zag hij de andere studenten met elkaar kletsen en lachen. Hij voelde zich een buitenstaander en zijn onzekerheid groeide.
Tijdens de pauze stond Onne alleen bij de speeltuin te kijken naar de andere kinderen die speelden. Hij wenste dat hij mee kon doen, maar hij was te bang om iemand te benaderen. Zeker, die Onne’s eenzaamheid opmerkte, kwam naar hem toe.
“H?® Onne, wat is er aan de hand?” Zeker gevraagd.
“Ik weet het niet. Ik heb gewoon het gevoel dat ik hier niet thuishoor,” zei Onne, zijn stem trillend.
“Ik weet hoe je je voelt. Ik heb een keer in jouw schoenen gestaan. Maar weet je wat me heeft geholpen vrienden te maken? Mezelf zijn en anderen benaderen,” zei Zeker, hartelijk glimlachend.
Onne keek haar verbaasd aan. “Echt? Meer is er niet nodig?”
Zeker knikte. “Ja, het kan in het begin eng zijn, maar als je anderen laat zien wie je echt bent, zullen ze het waarderen. En als je vriendelijk en benaderbaar bent, zullen ze je eerder ook benaderen.”
Onne dacht er even over na. “Ok?®, ik zal het proberen”, zei hij vastberaden.
Met de aanmoediging van Zeker zette Onne kleine stapjes in de richting van het maken van vrienden. Hij begon met glimlachen naar de andere kinderen en hallo zeggen in de gang. Hij deed mee aan groepsactiviteiten tijdens de les en stelde vragen tijdens de lessen. Hij deelde ook zijn interesses met anderen en luisterde naar hun verhalen.
In het begin voelde Onne zich ongemakkelijk en onzeker, maar naarmate hij kleine inspanningen bleef doen, begon hij zich zelfverzekerder te voelen. Hij realiseerde zich dat hij unieke kwaliteiten had die anderen waardeerden, en hij hoefde zich niet voor te doen als iemand anders om erbij te horen.
Op een dag, tijdens de pauze, zag Onne een groep kinderen een spel spelen dat hij leuk vond. Hij aarzelde even, haalde toen diep adem en benaderde hen.
“H?®, mag ik met jullie mee?” Vroeg Onne, zijn hart bonzend.
De andere kinderen keken hem even aan, toen glimlachte een van hen en zei: “Tuurlijk, kom binnen!”
Onne voelde een roes van geluk en opluchting. Hij had zijn eerste vrienden gemaakt in de nieuwe school. Hij keek naar Zeker, die van een afstandje toekeek, en gaf haar een duim omhoog. Ze glimlachte terug, trots op hem.
Vanaf die dag bleef Onne nieuwe vrienden maken en connecties opbouwen. Hij leerde dat zichzelf zijn en anderen benaderen met vriendelijkheid en openheid de sleutel was tot het opbouwen van sterke relaties.
Het einde.